Diepe Hel Holterbergloop 2016

Al een driekwart jaar “sukkel” ik met voetklachten…mijn linker voorvoet raakt overbelast door niet voldoende over de grote teen af te wikkelen waardoor het metatarsaalgewricht van de wijsvingerteen krachten moet opvangen waarvoor deze niet bedoeld  is en waardoor mijn gewijgigde looppatroon mijn rechter ondervoet extra belast en deze beurs voelt. Maar dan wel meestal pas na het lopen. Ik heb dan ook een intensief loopjaar achter de rug met veel trails afgewisseld met wegwedstrijden. De laatste 365 dagen ongeveer 2500 km. Ik ben namelijk verslaafd aan hardlopen. Heel veel rust nemen was er dus ook niet bij want je zult je conditie maar kwijtraken……

Op 30 oktober is de Duinentrail in Schoorl en stiekum had ik hier graag maar onverstandig aan mee willen doen. Terwijl ik heel goed weet dat zoiets nu niet slim zou zijn. Enige tijd geleden heb ik zooltjes laten aanmeten die echter geen of onvoldoende soelaas bieden. En ik heb ook nog zoiets als gezond verstand. 

Misschien wel tegen beter weten in heb ik zelfs op het bijna allerlaatste moment het startbewijs van loopmaat  Johan Wessels kunnen overnemen die wel naar goed advies luisterend kort na zijn super eerste marathon van Amsterdam nog volledig herstellen wil van deze prestatie voordat hij zijn volgende prestatie neerzet.

Na een drukke week in China zonder training maar met jetlag heb ik vorige week maandag met Anka 6 km gelopen in een langzaam tempo. Afgelopen woensdag ben ik de deur uit gegaan voor iets van ongeveer een halve marathon afstand. Wat eigenlijk prima ging in 4:50 min./km tot 15 km. Waarna het licht zo ongeveer uitging en ik zelfs hier en daar moest wandelen. Wat zouden we nou krijgen? Ik wijt het maar aan de jetlag want een verdere verklaring heb ik niet echt. Ik had het gevoel dat mijn voeten onder mijn benen maar wat heen en weer zwabberden.

Goed, eigenwijs als ik ben dus toch omdat ik het niet laten kan van start in Nijverdal. Je moet toch wat?!

Met Chantal, Jannie en Johan afgesproken om elkaar in ieder geval te zien. Ergens voor de start of na de finish. Om half een van huis. De auto geparkeerd in het aanbevolen weiland en leuk kletsend met andere deelnemers richting het startbewijs afhaalpunt gewandeld. Wat een geweldig mooie dag. 12-14 graden, zonnig en met weinig to geen bewolking. 

Om kwart voor twee het startvak in waar ik clubmaatje Raymond trof. Het achterste startvak is een ideale plek om niet te snel te starten. Beter ook voor een hormoonkonijn als ik. Precies om twee uur van start. Over de Grotestraat een beetje stijgend richting het voormalige Dalzicht. Het parcours ken ik als mijn broekzak en ik ga zeker voor mijn gevoel niet als een onwijze “er vandoor”. Tot aan de afslag links naar de Touristenweg loop ik met Raymond op. Daarna zoek ik mijn eigen ritme op. Ik geniet van het parcours, de kleuren in het landschap en de lopers om me heen. Tot aan de Diepe Hel zitten maar nauwelijk zware stukken al vraag ik me af hoe ik me op de terugweg zal voelen. Maar me echt zorgen maken doe ik niet. Ik ben tenslotte met hardlopen bezig en dat vraagt voldoende aandacht. 

Voor ik het weet duiken we de Hel in (of liever: af). Ik probeer beheerst te dalen. Het is ook niet mijn sterkste punt. Links en rechts wordt ik dan ook ingehaald door lopers die wel lijken te sprinten. Geen punt. Ik loop mijn eigen wedstrijd en het mooiste en zwaarste deel komt nog op de terugweg. 

Voordat ik er erg in heb komt het 10 km punt in zicht en komen de toplopers me al rond een km of 7 tegemoet. Ik herken Erben Wennemars en moedig hem stevig aan. Hij loopt ergens op plaats 8 schat ik in. Dan loop ik opeens naast Bertus van Elburg met wie ik regelmatig door dit prachtige gebied heb mogen trailen. Ik weet dat hij nog op Curacao nog een marathon gaat lopen en daarom niet alles uit de kast zal halen. Niet lang daarna keer ik bij het 10 km punt. 

Het eerste deel ging uitstekend maar met een forse hartslag. Ga ik dat betalen met een prijs die ik er niet voor over heb? Opnieuw zie ik Raymond maar nu lopen we elkaar tegemoet. Hij ziet er nog fris uit. En dat gun ik hem ook. 

Op naar het echte werk nu want de Diepe Hel nadert. Ik verkort mijn pas en ga de strijd met deze helling aan. Ik ken deze vijand goed en weet dat ik hem aan kan. Het lukt me om zonder in te houden maar wel in een wat lager tempo boven te komen. Zodra ik de witte steen rechts zie weet ik dat het zwaarste achter de rug is. Het gaat vanaf hier nog wel meer omhoog dan omlaag maar vanaf Dalzicht mag ik dan de laatste km’s “freewheelen” naar de finish. Ik voel me goed wanneer ik Barbara Kleinjan bij de drinkpost zie. Ze juicht me enthousiast toe. En het geeft me extra motivatie merk ik.

De Heuvelrug is prachtig herfstig terwijl ik mijn tempo kan blijven controleren. Wanneer ik Johan en Chantal zie op het laatste stuk omhoog weet ik dat het vandaag niet meer stuk kan. Af en toe zie ik nu deelnemers wandelen. Vlak voor Dalzicht loop ik een “opgeblazen” Bert voorbij die vandaag zijn dag niet heeft. Hoe gek het ook klinkt geeft het lopen mij vandaag vleugels. De ervaring van donderdag kan het vergeetboek in. 

Vanaf Dalzicht kan ik mijn tempo nog opvoeren terwijl ik weet dat het vandaag, hier en nu eens gewoon lekker gaat. Met een grote smile kom ik dus in 1:34:49 over de finish. Ik heb het startbewijs van Johan eer aangedaan! 

Na wat vocht aangevuld te hebben ga ik met Hans Pluijmers op de foto. Deze kanjer heeft twee minuten sneller nog gelopen dan ik! Ook hij is blij.

Ik klets met Jannie Pekkeriet na afloop bij en drink met haar en Chantal Nijland en Salif Bakayoko een bokbiertje voordat ik tevreden terug rijd.

Van mijn voeten heb ik dan nog geen last. Dat komt wat later wel opzetten maar trekt ook binnen een dag weer weg. De Diepe Hel en niet de Duinentrail in Schoorl is een goede en mooie keuze geweest!